PRENOSIVE BOLESTI

O hepatitisu

Hepatitis je ozbiljna virusna bolest. Važno ga je spriječiti i na vrijeme otkriti jer proizvodi” i za sobom kao posljedicu ostavlja trajne invalide koji, čak i ako se izliječe, imaju ograničenu radnu sposobnost i limitirajuće faktore pri zapošljavanju.
To je akutno ili hronično virusno oboljenje jetre uzrokovano virusom hepatitisa (A, B, C, D E i G neidentifikovani). Najopakiji su virus B i virus C hepatitisa koji u slučaju hroniciteta i neliječenja, u visokom postotku, dovode do ciroze odnosno karcinoma s fatalnim ishodom. Bolest je još uvijek u cijelom svijetu nedovoljno istražena, pa ni putevi prenosa nisu sasvim poznati i predvidljivi.
Prema procjenama Svjetske zdravstvene organizacije (WHO) broj osoba, zaraženih hepatitisom C, u svijetu je 170 miliona, a hepatitisom B 350 miliona i zbog toga ova bolest predstavlja vodeći javno-zdravstveni problem. Za ilustraciju, od AIDS-a boluje 40 miliona osoba.

Virusni hepatitis jedna je od najčešćih zaraznih bolesti, upala jetre izazivana virusima. Iako i neki drugi mikroorganizmi mogu izazvati upalu jetre, virusi hepatitisa glavni su napadači tog organa. Šest do sedam otkrivenih tipova virusa, označavaju se slovima abecede – hepatitis A, B, C, D, E i G. U toj abecedi neka slova znače privremenu neugodu bez posljedica. Druga pak znače opasne i teške bolesti koje traju cijeli život, a zaražene mogu koštati života.
Svjetski zdravstveni statističari procjenjuju da godišnje od nekog od tipova hepatitisa umire oko 1,5 miliona ljudi. U toj brojci apsolutno predvode hepatitisi B i C- ogroman javno-zdravstveni, socijalni i društveni problem i u bogatim i u siromašnim zemljama.
Situaciju s hepatitisom dodatno komplikuje činjenica da se, kao i mnoge druge bolesti jetre, često otkrivaju kad su već u jako uznapredovaloj fazi. Pacijent često nema simptoma ili su oni sasvim blagi i mogu se pripisati raznim virozama i prehladama.
Hronični hepatitis C, uzrokovan hepatitis C virusom (HCV) vodeći je uzrok hronične bolesti i transplantacije jetre u svijetu. Ukoliko se ne liječe, kod 30% zaraženih osoba razviće se ciroza jetre, hepatocelularni karcinom, odnosno doći će do zatajivanja i nužne transplantacije jetare. Kod pacijenata s transplantiranom jetrom najčešće dolazi do ponovnog pojavljivanja bolesti te razvoja fibroze i ciroze u roku od pet godina.
Virus hepatitisa C uzročnik je: 20% svih akutnih hepatitisa, 70% hroničnih hepatitisa, 40% slučajeva ciroze jetre, 60% slučajeva HCC (hepatocelularni karcinom - rak jetre) i 30% indikacija za transplantaciju jetre.

Virus hepatitisa C otkriven je 1989. godine u SAD, kao glavni uzrok tzv. posttransfuzijskog hepatitisa. Bolest može biti akutna ili hronična. Akutna se vrlo rijetko dijagnosticira jer je praktično asimptomatična, a pacijent se u potpunosti oporavi. Međutim kod 80% zaraženih osoba akutna bolest razvije se u hroničnu bolest jetre te se razvija ciroza ili karcinom. Bolest ima "tihi" tok i većina pacijenata nema nikakvih simptoma. Simptomi su, ako se pojave, veoma blagi- mučnina, bol u mišićima, umor. Kod velike većine pacijenata bolest se otkriva slučajno, pri rutinskoj kontroli krvi. Zato se ovo oboljenje i naziva "tihi ubica".

Upravo zbog činjenice što godinama možete biti zaraženi a da ne znate, važno je otkriti nosioce virusa. Nužnost otkrivanja i liječenja nosioca virusa hepatitisa C prepoznali su vodeći evropski stručnjaci kako bi se izbjegla prijeteća kriza ovog gorućeg javno-zdravstvenog problema o kome se do sada kod nas malo ili uopšte nije govorilo.
Prema podacima iz magazina "Newsweek" do 2010. godine hepatitis će svake godine pobiti više Amerikanaca nego AIDS. Hepatitis kao ni AIDS ne događa se nekom drugom, u nekom drugom dijelu svijeta. Istovremeno američki naučnici tvrde da će do 2008. godine HCV biti uzročnik porasta ciroze za 61%, raka jetre za 68%, a smrtnosti uzrokovane oboljenjima jetre za čak 233%!
Većina osoba oboljelih od hepatitisa nije dovoljno informisana o samoj bolesti niti o mogućnostima liječenja, a ne postoje nikakvi punktovi gdje se pacijent može obratiti za pomoć. Neadekvatna terapija i nemogućnost liječenja po metodama svjetski priznatih centara dovodi do osjećaja diskriminacije pacijenata čime se oboljeli dovode na marginu društvene prihvatljivosti.
S obzirom da je hepatitis C zarazna i prenosiva bolest i sigurno će se širiti ako je ne spriječimo, naš prijedlog, a i pravo, je zahtijevati jednaka prava u liječenju oboljelih od hepatitisa C kao i oboljelih od ostalih bolesti. Sve nama dostupne analize dokazuju da je jeftinije liječiti te pacijente nego posljedice (ciroza, hepatocelularni karcinom, zatajenje jetre i transplantacija). Dakle, trebalo bi iznaći mogućnosti finansiranja liječenja većeg broja oboljelih ili osnivanje posebnog fonda iz kojeg bi se liječili ovi bolesnici.



VAKCINISANJE


Vakcina protiv hepatitisa B preporučuje se svima i može se obaviti već u dojenačkoj dobi ili ranom djetinjstvu. Pomoći ima i za one koji nisu vakcinisani, a došli su u dodir s izvorom zaraze. Daje im se tzv. pasivna zaštita.
Od kada se dijete zarazi virusom hepatitisa B pa do izbijanja bolesti može proći jedan do šest mjeseci. Pri tome bolest kod mališana može proći nezapaženo, jer je obično prate blagi i nespecifični simptomi, pa tek laboratorijske pretrage otkrivaju da dijete ima hepatitis B. Nakon nekoliko mjeseci bolest može proći sama od sebe i dijete može na nju postati doživotno otporno, no postoji i druga mogućnost, da hepatitis B pređe u hronični oblik s velikom mogućnošću razvoja ciroze i raka jetre. Naime, iako mališane u pravilu muče blaži simptomi bolesti nego odrasle, kod djece se znatno češće razvija hronični oblik hepatitisa B. Što je dijete mlađe veća je šansa da nakon infekcije virusom hepatitisa B postane hronični nosilac virusa. Pa zašto onda riskirati?
Najbolji način zaštite od bolesti je vakcinisanje protiv hepatitisa B: preporučuje se svima i može se obaviti već u dojenačkoj dobi ili ranom djetinjstvu. Vakcina je genetski dobijena i rijetko izaziva popratno pojave kod djece i odraslih. Pomoć ima i za osobe koje nisu vakcinisane, a došle su u dodir s izvorom zaraze, njima se daje pasivna zaštita, tj. gotova antitijela dobijena iz krvi osoba koje su preboljele hepatitis B.


KRVNI TESTOVI OTKRIVAJU TIP

U određivanju dijagnoze hepatitisa prvi su korak krvni testovi.
BILIRUBIN: Doktor će svakako tražiti da se pretragom krvi odredi nivo bilirubina. To je crvenožuti pigment koji se nakon prerade u jetri izlučuje s mokraćom. Kako ga bolesna jetra ne može preraditi, nivo bilirubina u krvi raste, pa se javlja žutilo kože i bjeloočnica tipično za upalu jetre.
AMINOTRANSFERAZE: Važan pokazatelj bolesti su i aminotransferaze, mnogima poznatije "jetrene probave". Ti su enzimi povišeni kad je jetra oštećena.
ANTITIJELA ILI ANTIGENI: Za otkrivanje o kojem se tipu virusa radi osmišljeni su posebni krvni testovi koji pokazuju postojanje antigena hepatitisa ili antitijela. Ta su antitijela vojnici koje naš obrambeni sistem proizvodi kako bi napadali specifične antigene.
Uspjeh liječenja hepatitisa C prije 10 godina bio 6%, a danas je prosječno 61%. Ovo je jedina bolest kod koje je postotak izliječivosti porastao za 10 puta upotrebom modifikacije terapije istog lijeka.

HIV INFEKCIJA


HIV je humani imunodefecijentni virus, koji uzrokuje SIDU. Može se naći u tjelesnim tečnostima (krvi, spermi, vaginalnom sekretu i majčinom mlijeku) zaraženih osoba. Veliki broj ljudi zaraženih HIV-om dobiće SIDU.
Virus može biti u stanju inkubacije (neaktivan) čak više od deset godina, što znači da osoba jako dugo može biti nosilac HIV-a (da pri tom nije svjesna da je HIV pozitivna), prije nego što dobije SIDU.


SIDA
SIDA je stanje izazvano infekcijom HIV-a. Manifestuje je kao opšti pad imunološkog sistema, odnosno smanjuje se otpornost organizma u borbi protiv infekcija i bolesti koje obično prate:
- infekcija digestivnog i respiratornog trakta,
- herpes simplex virus, hronični čirevi,
- rak kože, limfnih čvorova, slezene, te na grliću materice,
- bakterijska infekcija koja uzrokuje groznicu, gubitak težine, te bolesti želuca i crijeva
(dijareja koja traje više od jednog mjeseca),
- upala pluća i tuberkuloza,
- toxoplazma (infekcija mozga).


MOGUćOSTI ZARAZE
HIV se prenosi:
- preko tjelesnih tečnosti (krvi, krvnih produkata, sperme, vaginalnog sekreta i majčinog mlijeka),
- heteroseksualnim i homoseksualnim kontaktom bez zaštite (vaginalni, oralni ili analni),
- transfuzijom zaraženom krvlju ili raznim nehigijenskim medicinskim intervencijama,
- upotrebom zaraženih igala i raznog medicinskog pribora,
- opremom za “pirsing”, brijačem ili ubodom sa inficiranim (oštrim) predmetima,
- infekcijom sa zaražene majke na dijete za vrijeme trudnoće, rađanja ili dojenja.
Da bi se izbjegla mogućnost prenošenja zaraze bitno je uvijek imati na umu da se oprezno kontaktira sa osoboma koje su sklone rizičnom ponašaju. Pod ovim se podrazumijevaju osobe koje često mijenjaju partnere ili su intrevenozni korisnici droge.


KAKO SE ZAŠTITITI
Prije svega treba izbjegavati visokorizično ponašanje.

- U seksualnim kontaktima obavezno koristiti kondome (ostali vidovi zaštite od neželjene trudnoće ne mogu vas zaštititi od seksualno prenosivih bolesti, pa tako ni od SIDA-e),
- izbjegavati seks sa osobama koje se rizično ponašaju (smanjiti broj seksualnih partnera),
- izbjegavati upotrebu nesterlizovane opreme za “pirsing”, igala, šprica itd.


BEZ OBZIRA NA SVE, OSOBA NE MOŽE DOBITI HIV UOBIčAJENIM KONTAKTIMA
(Nemoguće je na osnovu fizičkog izgleda procijeniti da li je osoba HIV-pozitivna ili ne)
- rukovanjem, zagrljajem i dodirom sa ljudima,
- grljenjem, dodirivanjem, igranjem sa djecom koja su zaražena,
- poljupcem u obraz,
- preko suza, urina, izmeta,
- kašljanjem, kihanjem, znojenjem,
- davanjem krvi,
- ubodom komarca i drugih insekata,
- korišćenjem pribora za jelo, te javnih telefona i toaleta,
- plivanjem u bazenu i kupanjem,
- zajedničkim boravkom i radom sa ljudima zaraženim HIV virusom ili oboljelim od SIDE .


LIJEčENJE
Trenutno ne postoji lijek za SIDU.

Od svih zaraznih bolesti - ljubav je nadosadnija, najneizlecivija, najbolnija i najpozelnjija bolest.

zvrchak ::

Od svih zaraznih bolesti - ljubav je nadosadnija, najneizlecivija, najbolnija i najpozelnjija bolest.

Dobro, samo se vi štitite, sa ili bez preventive od te nadosadnije, najneizlecivije, najbolnije i najpozelnjije bolesti.
Kad bih se ja pitala, napravila bi neizlečiv virus i razbacala ga po svetu celom lepom, eto ))

I ja biiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

Humani papiloma virus (HPV) infekcijaPostavljeno: 18.06.2007



Učestalost

Procenjuje se da najmanje 80 - 100% devojaka u dobi između 18 - 25 godina dolazi pri polnom kontaktu u dodir s ovim virusom, dok svega oko 30% devojaka razvija simptome infekcije. Ukoliko se radi o tzv. low-risk tipovima (6, 11, 41, 43, 44) javljaju se genitalne bradavice (condylomata accuminata) koje su zarazne i prenose se polnim odnosom. High-risk tipovi virusa (16, 18, 31, 35, 39, 45, 51, 52, 56) opasni su utoliko što se povezuju s pojavom abnormalnosti epitela vrata materice (cervikalna displazija) u odsustvu bilo kakvih drugih simptoma.




Način prenošenja

Virus se širi direktnim kontaktom sa zaraženom kožom i sluzokožom. Pri tome nije neophodno da postoji oštećenje istih, ali svakako pogoduje infekciji, jer virus lakše dospeva do bazalnih slojeva epitela. Genitalni HPV može inficirati i sluzokožu gornjeg dela respiratornog sistema, konjunktivu oka, ali osnovni rezervoar za sve viruse je definitivno sluzokoža i koža genitalnog trakta oba pola, pa je HPV infekcija najčešće posledica polnog kontakta sa zaraženom osobom. HPV je pronađen i kod devica, tako da za njegov prenos nije neophodan polni odnos u užem smislu obzirom da se virus nalazi i u koži anogenitalne regije. Prosečno vreme od izloženosti virusu do nastanka promene iznosi 3 meseca, ali vrlo je promenljivo i može trajati od nekoliko nedelja do nekoliko godina, što najviše zavisi od imunološkog odbrambenog sistema zaražene osobe.


Klinička slika
Većina ljudi koji imaju genitalnu HPV infekciju ne znaju da su zaraženi. Virus se nalazi u ćelijama kože ili sluzokože i obično ne izaziva nikakve simptome. Kod nekih ljudi više nedelja ili meseci nakon polnog odnosa sa zaraženom osobom pojavljuju se vidljive genitalne bradavice (kondilomi). To su pojedinačne ili brojne ružičaste izrasline različite veličine i oblika na malim usnama, u području okoline vagine, u materici, na grliću materice, na penisu ili skrotumu, oko anusa (čmara) ili na stražnjici. Ako je broj kondiloma umeren, popraćeni su umerenim svrabom. U slučaju većeg broja kondiloma, i ako su grupisani, moguća su krvarenja i tada su kondilomi veoma bolni.

Dijagnoza
Dokazivanje prisutnosti HPV-a obuhvata klinički (ginekološki ili urološki ) pregled, citološki ili histološki pregled kao i korićenje metoda molekularne biologije. HPV se dokazuje uzimanjem brisa vrata materice odnosno uzimanjem brisa mokraćne cevi kod muškarca. Uzima se četkicom ili štapićem obloženim vatom.


Lečenje
Postojeće metode lečenja usmerene su na uklanjanje uočljivih promena na koži i sluzokožama. Uspešnost ovih metoda je različita od slučaja do slučaja. Postupak lečenja je složen. Kondilomi se uklanjaju hirurškim putem: skalpelom ili laserom, kao i krio-, elektroterapijom ili postupkom zvanim LEEP. Druga mogućnost je premazivanje izraslina podofilinom (Podophyllinum). Lokalna aplikacija raznih lekova (antimikotici, kaustici, induktori interferona i sam interferon-alfa) upotrebljavaju se u lečenju, ali zahtevaju nedelje i mesece upornosti i retko daju trajnije rezultate. Nijedan do sada poznati oblik lečenja nije zadovoljavajući, jer se kondilomi uvek iznova javljaju.


Humani papiloma virus direktan je uzročnik nastanka raka grlića
materice. Svaka žena jednom godišnje treba da uradi ginekološki
pregled uz papanikolau test a ukoliko postoji sumnja i kolposkopiju.

Ukoliko se na vreme dijagnostikuje rak je potpuno izlečiv.

Oralni seks i rak grla!? Ivana Milaković
11.06.2007.




Nedavno se pojavila vest da bi oralni seks mogao da izazove rak grla, i ta vest je, prirodno, izazvala veliku zabrinutost. Šansa da se ovako nešto desi zaista postoji, ali nije naročito velika.

O čemu je zapravo reč? O tome da su neki tipovi humanog papiloma virusa (HPV), kojim je danas zaraženo sve više i više ljudi, odgovorni za neke oblike raka - za rak grlića materice, kao i za različite kancere u analnoj regiji, vaginalnoj regiji, regiji penisa, i, prema najnovijim saznanjima, regiji usne šupljine i grla. Humani papiloma virus najčešće se prenosi seksualnim putem, mada nisu isključene ni druge mogućnosti - može se preneti kontaktom kože na kožu, kao i preko genitalnih sekreta, sperme, pljuvačke, urina (a u kontakt sa nečim od navedenog možete dospeti i bez seksa - danas se otkrivaju slučajevi šesnaestogodišnjih devojčica zaraženih ovim virusom, devojčica koje nikada nisu imale seksualne odnose).

U tom smislu, zaista je moguće putem oralnog seksa (felacija ili kunilingusa) dobiti rak grla, ukoliko takav seksualni odnos imate sa osobom koja je nosilac ovog virusa. Humani papiloma virus često ne izaziva nikakve simptome, pa zaražena osoba može da nema ni najmanjeg pojma da je zaražena; ono po čemu je humani papiloma virus najpoznatiji, osim po mogućnosti da izazove kancer, jesu kondilomi, tj. genitalne bradavice - ovaj virus ih izaziva. Osim putem oralnog seksa, nije isključeno da humani papiloma virus dospe u grlo i kontaktom usta-na-usta, mada je to ređa varijanta.

Ukoliko vas je sve ovo isprepadalo, evo i dobrih vesti. Jedna je da, očigledno, humani papiloma virus možete dobiti samo od nekoga ko ga već ima, što znači da su vam šanse za taj nemio događaj znatno manje ukoliko niste skloni čestom menjanju seksualnih partnera; uz to, postojanje ovog virusa u nečijem organizmu može se otkriti HPV tipizacijom (koja, nažalost, nije baš jeftina, ali se može obaviti na svim ginekološkim klinikama). Nisu, izuzev toga, ni svi humani papiloma virusi opasni - ima ih preko stotinu različitih, ali kancer se najčešće pripisuje tipovima 16 i 18. I još, mada postoji mogućnost da vam putem oralnog seksa ovaj virus pređe na grlo (ako je osoba sa kojom ste zaražena, naravno), to se u praksi veoma retko dešava - a da se na taj način dobije rak grla dešava se još ređe.

Sve u svemu, oprez je koristan, i to oprez u vidu izbegavanja promiskuiteta (promiskuitet može nekima biti zabavan, ali uz sve seksualnim putem prenosive boleštine koje vladaju, jednostavno nije bezbedan), korišćenja kondoma prilikom svakog oblika seksa (doduše, ne pomaže kod kunilingusa) i redovne kontrole seksualnog zdravlja oba partnera. Kada je posredi dobijanje raka grla putem oralnog seksa, za paniku mesta nema, jer su to ipak veoma retki slučajevi - za razliku od raka grlića materice (uzročnici su, kao što smo rekli, određeni tipovi humanog papiloma virusa), koji je jedan od najčešćih uzroka smrti naše ženske populacije.

Bogami gadnoooooooo